Το πρώτο επαναστατικό κίνημα στη Δωρίδα έγινε το 1571 από Λιδωρικιώτες, Βιτρινισιώτες και Γαλαξειδιώτες, αλλά προδόθηκαν και απέτυχαν. Κατά την περίοδο 1670 – 1680, ο Λιδωρικιώτης Γιάννης Κάψης ή Καψής λεηλατούσε και τρομοκρατούσε τα τουρκικά καράβια, μαζί με τα αδέλφια του, και έφτασε να γίνει και Βασιλιάς στη Μήλο.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το Λιδωρίκι αποτελούσε πρωτεύουσα Καζά (ένα είδος Επαρχίας ή Δήμου) στον οποίο ανήκαν τα μισά χωριά της σημερινής Δωρίδας. Κατά τον Πουκεβίλ, στα 1815 το Λιδωρίκι είχε 180 οικογένειες (900 κατοίκους), οι μισές Χριστιανικές οι οποίες κατοικούσαν στο συνοικισμό Βαρούσι. Εδώ, σε μια πρόχειρη φυλακή έκλεισαν τον Αθ. Διάκο, όταν κάποτε τον έπιασαν, αλλά τη νύχτα έσπασε το σαθρό ξύλινο παραθυράκι και ξαναγύρισε στο βουνό.
Περιτριγυρισμένο από τις περήφανες και απρόσιτες κορυφές της Γκιώνας και των Βαρδουσίων, αποτελούσε τα χρόνια εκείνα το κέντρο των αρματολών και κλεφτών. Εδώ έστηναν το στρατηγείο τους ή εύρισκαν καταφύγειο θρυλικοί καπεταναίοι και οπλαρχηγοί, όπως ο Σκαλτσοδήμος, Διάκος, Ανδρουτσαίοι, Σαφάκας, Ρούκης, Γεράντωνος, Καλύβας και άλλοι.
Στις 28 Μαρτίου του 1821, οι Σκαλτσοδήμος, Λιδωρίκης, Μαργέλλος, με τις ευλογίες του Παπα – Γιώργη Πολίτη από τη Σεργούλα κήρυξαν την επανάσταση κατά των Τούρκων στην Αγ. Παρασκευή. Αυθημερόν έπεσε το Λιδωρίκι, το πρώτο τουρκικό κέντρο, που απελευθερώθηκε στη Ρούμελη. Από τότε, άλλαξε πολλές φορές χέρια, καταστράφηκε μαζί με άλλα χωριά σ’ επιδρομή των Τούρκων το 1825. Ο Καραϊσκάκης έδιωξε τους Τούρκους το 1826 και βρήκε στις αποθήκες τους 12000 κιλά «γεννήματα» που είχαν συγκεντρώσει από τη φορολογία «δεκάτη» και τελικά το χωριό απελευθερώθηκε οριστικά από το Λ. Τζαβέλλα το 1828.